Family Matters

Begin jaren ’90 al startte de commerciële zender VTM reeds met een soap over de familie Van den Bossche.  ‘Familie’ is meteen de langst lopende serie in Vlaanderen.  Ook over de oceaan was de sitcom ‘Family Matters’ een enorm groot succes.  De komische serie werd zelfs zo geprezen dat de fratsen van Eddie Winslow overwaaiden naar Europa en ons regelmatig deden bulderen van het lachen.

Met zoveel aandacht voor dit item vanuit het tv-landschap moet familie dus wel zeer belangrijk zijn.  Een vaststelling die ik alvast alleen maar kan bekrachtigen. 

Daarom besloot ik om vandaag een trainingstocht in te plannen die vertrok en eindigde aan mijn ouderlijk huis om onderweg bij mijn tantes en nonkels te passeren

Als kind had ik wat extra zorgen nodig en was het dus niet zo vanzelfsprekend om bij familie te gaan logeren.  Toch waren er tantes en nonkels waar ik al wel eens naartoe kon gaan.  Zo herinner ik me vooral de vele sleepovers bij mijn tante Agnes en nonkel Guy.  Dit gaf mijn ouders al eens de kans om er met hun tweetjes op uit te trekken of zorgeloos een avondje niets te doen.  Bij mijn jongste tante was er altijd tijd voor een grap en een lach.  Nu nog steeds slagen we er niet in elkaar te zien zonder een traan te moeten wegpinken na alweer een flauwe mop.  Met mijn nonkel Guy deelde ik de passie voor de koers.  Hij was zelf een begenadigd fietser en beklom heel wat cols.  Na een door hem verloren weddenschap schoof ik hem ooit 10X op een rij de muur van Hoei onder zijn wielen.  Ondertussen genoten wij van een lekker drankje op de top van deze Waalse bult.  Het zijn zo van die kleine dingen die me altijd zullen bijblijven.  Nadat nonkel Guy ons veel te vroeg ontviel nam ik hem al eens in gedachte mee op de flanken van de Galibier tijdens een ‘climbing for life’-editie in de Franse Alpen.  Ook tijdens mijn Side to Side tocht zal hij goedkeurend in mijn kielzog volgen.

Tante Gerda speelde samen met mijn mama in de Reetse Harmonie Sint-Cecilia.  Ze zagen elkaar dus minstens wekelijks en deelden naast hun passie voor muziek ongetwijfeld ook heel wat bagage die ze van thuis meenamen naar hun hobby.  Het lokaal van de harmonie was zo voor mijn mama de ideale plek om haar rugzak, die door een zorgenkind gevuld werd, even wat te kunnen ledigen.  Toen Nathalie en ik besloten te gaan samenwonen en daarna verhuisden, stond tante Gerda met naald en draad klaar om de decoratie te verzorgen. 

Tante Imelda, de oudste der zussen, is er eentje met veel aandacht voor de belangrijke dagen in het jaar.  Zo stuurde ze ons elk jaar een kaartje met onze verjaardag.  Niet zomaar een kaartje, maar telkens eentje met een goed gekozen tekstje op.  Aangezien zij de enige is van mijn tantes die op de linker Scheldeoever woont, kon ik ze niet opnemen in dit trainingstochtje.  Het doet me eraan herinneren dat ik zeer binnenkort eens met haar een door haar altijd zo gesmaakte crème moet gaan eten.

Naast de drie zussen heeft ons mama ook nog 3 broers.  Nonkel Luc, de jammer genoeg te vroeg van ons heen ging, was er ene die familie hoog in het vaandel droeg.  Op foto’s uit mijn kinderjaren kan ik vaststellen dat hij me tijdens familiefeesten doorheen speeltuinen droeg zodat ik samen kon ravotten met de andere telgen van de familie.  Na onze verhuis naar Heist-op-den-Berg was hij niet te beroerd om zijn handigheid en werkkracht uit te spelen bij de aanleg van onze tuin en terras.  Vandaag passeerde ik dan ook graag bij tante Jen om wat herinneringen aan vroeger op te halen.

Jaarlijks verkopen we speculaas en truffels ten voordele van de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw.  Nonkel Hugo is al jarenlang degene die zijn garage ter beschikking stelt om de speculaas verpakken.  Tot het laatste pluisje toe wordt zijn garage voor iedere levering schoon gemaakt en wordt er een systeem op poten gezet waardoor het inpakken en verdelen van de speculaas altijd weer vlekkeloos verloopt.  Mede dankzij hem kunnen we zo steeds weer de nodige fondsen vergaren voor onze vereniging.

Nonkel Marc heeft net als mijn grootouders een passie voor wandelen.  Bij wandelingen van de Kleitrappers uit de steenputten in Terhagen is hij steeds van de partij om zijn handen uit de mouwen te steken.  Onder de vlag van dezelfde wandelclub maakte ik met mijn broers en ouders vroeger ook heel wat tochten.  Misschien is het wel door nonkel Marc zijn blijvende microbe voor de wandelsport dat ik vorig jaar ook opnieuw de draad opnam en zo Side to Side tot stand kon komen.  Hij beseft ten volle hoe belangrijk de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus is en zet zich dan ook steeds weer in bij de verkoop van de speculaas.  Als ik vanavond op mijn terras een glaasje drink om te bekomen van deze training, zal ik zeker even terugdenken aan de hulp die we van hem kregen bij de tuinaanleg.

Family Matters.