Peter Vanlaet is peter van Side to Side

Met Side to Side hebben we o.a. als doelstelling om mensen samen te brengen.  En wie is er beter weggelegd om mensen te verenigen dan Peter Vanlaet.

Al 30 jaar lang laat hij als frontman van Mama’s Jasje zalen en pleinen vollopen.  

We zijn dan ook zeer verheugd vandaag te mogen aankondigen dat Peter Vanlaet het peterschap van Side to Side wil opnemen.

Peter toont zo dat hij niet alleen zeer veel liefde voor muziek heeft, maar ook ons project een warm hart toedraagt.

Misschien duikt hij wel ergens op langs de route van Side to Side.  Blijf ons zeker volgen!

Ouder worden

De Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw viert vandaag feest. Exact 40 jaar geleden werd de oprichting van onze vereniging gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad.  Het was Pierre Mertens die in 1979 al een zelfhulpgroep opstartte. Twee jaar later werd hij de eerste voorzitter van de pas opgerichte vzw.  Onlangs zette Pierre een stapje terug als bestuurslid van onze vereniging, maar hij liet wel verstaan dat we nog steeds op hem kunnen rekenen.  Via deze weg wil ik Pierre bedanken voor zijn jarenlange inzet. In zijn ontslagbrief bestempelde hij onze vereniging als “zijn kind dat ondertussen volwassen is geworden”.  Ik waardeer ten stelligste zijn bijdrage bij de opvoeding van dit “kind”.

Later deze week is het mijn beurt om kaarsjes uit te blazen. Al vrees ik dat dit met mijn beperkte longfunctie niet zal in lukken om ze allemaal tegelijk te doven. Die longproblematiek is iets wat mij al enkele jaren achtervolgt.  Door voldoende te bewegen en gezond te leven probeer ik het verouderingsproces enigszins af te remmen. 

Maar lichamelijke veroudering is niet het enige wat speelt bij volwassenen met spina bifida en hydrocephalus.  Uit een studie van de Internationale Federatie (IF) voor SB&H, waaraan ik vorig jaar meewerkte, kwamen nog heel wat andere aspecten aan het licht, zoals de impact op het sociale leven, op mobiliteit en werkgelegenheid. Wie interesse heeft kan het rapport hier nalezen.

Aangezien de kans om ouder te worden met deze beperking in generaties voor de mijne niet al te groot was, is het thema “ouder worden met spina bifida en hydrocephalus” nog een relatief onbekend terrein.  Ik ben dan ook heel  blij met de focus van de IF op dit thema. En ik hoop met het onderzoek, dat ongetwijfeld nog een vervolg zal krijgen, dat we de belangen van dit thema onder de aandacht kunnen houden.  Het werk van de IF hierover is alvast een onderdeel geworden van debatten bij de Europese Commissie en de Verenigde Naties.

Als ik kijk naar mijn dagelijks leven van de voorbije jaren, dan kan ik zeggen dat ik het best lastig heb gehad om toe te geven dat voltijds werken niet langer aan mij besteed was. Ook op gebied van zorgnood heb ik enkele zaken leren erkennen.  Met de hulp van familie en vrienden heb ik dit intussen wel een plaats kunnen geven en durf ik nu zelfs zeggen dat ik uitkijk naar mijn 42ste levensjaar.  Het wordt met Side to Side een jaar om nooit te vergeten.

Graag sluit ik af met een kwinkslag van mijn papa die over ouder worden onlangs het volgende zei: “Hoe ouder je wordt, hoe meer jonge vrouwen er zijn”  Nu weet ik hoe het komt dat Nathalie haar eeuwige jeugdigheid behoudt.

Family Matters

Begin jaren ’90 al startte de commerciële zender VTM reeds met een soap over de familie Van den Bossche.  ‘Familie’ is meteen de langst lopende serie in Vlaanderen.  Ook over de oceaan was de sitcom ‘Family Matters’ een enorm groot succes.  De komische serie werd zelfs zo geprezen dat de fratsen van Eddie Winslow overwaaiden naar Europa en ons regelmatig deden bulderen van het lachen.

Met zoveel aandacht voor dit item vanuit het tv-landschap moet familie dus wel zeer belangrijk zijn.  Een vaststelling die ik alvast alleen maar kan bekrachtigen. 

Daarom besloot ik om vandaag een trainingstocht in te plannen die vertrok en eindigde aan mijn ouderlijk huis om onderweg bij mijn tantes en nonkels te passeren

Als kind had ik wat extra zorgen nodig en was het dus niet zo vanzelfsprekend om bij familie te gaan logeren.  Toch waren er tantes en nonkels waar ik al wel eens naartoe kon gaan.  Zo herinner ik me vooral de vele sleepovers bij mijn tante Agnes en nonkel Guy.  Dit gaf mijn ouders al eens de kans om er met hun tweetjes op uit te trekken of zorgeloos een avondje niets te doen.  Bij mijn jongste tante was er altijd tijd voor een grap en een lach.  Nu nog steeds slagen we er niet in elkaar te zien zonder een traan te moeten wegpinken na alweer een flauwe mop.  Met mijn nonkel Guy deelde ik de passie voor de koers.  Hij was zelf een begenadigd fietser en beklom heel wat cols.  Na een door hem verloren weddenschap schoof ik hem ooit 10X op een rij de muur van Hoei onder zijn wielen.  Ondertussen genoten wij van een lekker drankje op de top van deze Waalse bult.  Het zijn zo van die kleine dingen die me altijd zullen bijblijven.  Nadat nonkel Guy ons veel te vroeg ontviel nam ik hem al eens in gedachte mee op de flanken van de Galibier tijdens een ‘climbing for life’-editie in de Franse Alpen.  Ook tijdens mijn Side to Side tocht zal hij goedkeurend in mijn kielzog volgen.

Tante Gerda speelde samen met mijn mama in de Reetse Harmonie Sint-Cecilia.  Ze zagen elkaar dus minstens wekelijks en deelden naast hun passie voor muziek ongetwijfeld ook heel wat bagage die ze van thuis meenamen naar hun hobby.  Het lokaal van de harmonie was zo voor mijn mama de ideale plek om haar rugzak, die door een zorgenkind gevuld werd, even wat te kunnen ledigen.  Toen Nathalie en ik besloten te gaan samenwonen en daarna verhuisden, stond tante Gerda met naald en draad klaar om de decoratie te verzorgen. 

Tante Imelda, de oudste der zussen, is er eentje met veel aandacht voor de belangrijke dagen in het jaar.  Zo stuurde ze ons elk jaar een kaartje met onze verjaardag.  Niet zomaar een kaartje, maar telkens eentje met een goed gekozen tekstje op.  Aangezien zij de enige is van mijn tantes die op de linker Scheldeoever woont, kon ik ze niet opnemen in dit trainingstochtje.  Het doet me eraan herinneren dat ik zeer binnenkort eens met haar een door haar altijd zo gesmaakte crème moet gaan eten.

Naast de drie zussen heeft ons mama ook nog 3 broers.  Nonkel Luc, de jammer genoeg te vroeg van ons heen ging, was er ene die familie hoog in het vaandel droeg.  Op foto’s uit mijn kinderjaren kan ik vaststellen dat hij me tijdens familiefeesten doorheen speeltuinen droeg zodat ik samen kon ravotten met de andere telgen van de familie.  Na onze verhuis naar Heist-op-den-Berg was hij niet te beroerd om zijn handigheid en werkkracht uit te spelen bij de aanleg van onze tuin en terras.  Vandaag passeerde ik dan ook graag bij tante Jen om wat herinneringen aan vroeger op te halen.

Jaarlijks verkopen we speculaas en truffels ten voordele van de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw.  Nonkel Hugo is al jarenlang degene die zijn garage ter beschikking stelt om de speculaas verpakken.  Tot het laatste pluisje toe wordt zijn garage voor iedere levering schoon gemaakt en wordt er een systeem op poten gezet waardoor het inpakken en verdelen van de speculaas altijd weer vlekkeloos verloopt.  Mede dankzij hem kunnen we zo steeds weer de nodige fondsen vergaren voor onze vereniging.

Nonkel Marc heeft net als mijn grootouders een passie voor wandelen.  Bij wandelingen van de Kleitrappers uit de steenputten in Terhagen is hij steeds van de partij om zijn handen uit de mouwen te steken.  Onder de vlag van dezelfde wandelclub maakte ik met mijn broers en ouders vroeger ook heel wat tochten.  Misschien is het wel door nonkel Marc zijn blijvende microbe voor de wandelsport dat ik vorig jaar ook opnieuw de draad opnam en zo Side to Side tot stand kon komen.  Hij beseft ten volle hoe belangrijk de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus is en zet zich dan ook steeds weer in bij de verkoop van de speculaas.  Als ik vanavond op mijn terras een glaasje drink om te bekomen van deze training, zal ik zeker even terugdenken aan de hulp die we van hem kregen bij de tuinaanleg.

Family Matters.