In blijde verwachting

Negen maanden zijn we vandaag nog verwijderd van de start van Side to Side.  Het voelt dan ook aan alsof we een zaadje geplant hebben en nu vol verwachting kunnen toeleven naar de ‘geboorte’ van ons project.

Het is in deze fase voor mij dan ook van levensgroot belang dat ik me strikt houd aan mijn gezond schema.  Alcohol wordt gemeden, fruit en groenten vervangen snoepgoed, een goede nachtrust is essentieel en ik luister meer dan ooit naar mijn lichaam. 

Vergelijk het met een kinderwens.  De wetenschap bewijst al een tijdje hoe belangrijk bovenstaande punten zijn voor koppels met een verlangen naar nieuw leven.  Tel hierbij nog het bannen van de sigaret en je bent op de goede weg om je jonge spruit betere kansen te geven op een gezonde start.

Tot zover de vergelijking met Side to Side.

Als educatief medewerker van VSH vzw dien ik dit lijstje toch nog even aan te vullen. Sensibilisering is namelijk één van de doelstellingen van dit project.  Misschien heb je al wel eens gehoord van folaten en foliumzuur.  Folaten vind je vooral terug in bladgroente, zoals spinazie, boerenkool en sla.  Ook broccoli, fruit en volkorenproducten zijn rijke bronnen van folaten.  Meestal heeft je lichaam niet voldoende vitamines opgenomen uit je dagdagelijkse voeding en wordt er aan vrouwen met een zwangerschapswens aangeraden extra foliumzuur in te nemen. Het is belangrijk hier minimum 1 maand voor de conceptie mee van start te gaan en dit aan te houden gedurende minstens de eerste 3 maanden van de zwangerschap. Dit is nodig omdat het ruggenmerg al tijdens de eerste weken na de bevruchting gevormd wordt en voldoende inname van foliumzuur de celdeling zal bevorderen en zo het risico op een geboorte van een kindje met een open ruggetje zal beperken.

Dit is jammer geen garantie op een gezonde baby.  We stellen vast, wanneer men zich houdt aan bovenstaande voorschriften, er nog steeds kinderen met spina bifida geboren worden.  Andere factoren (o.a. erfelijkheid) kunnen nog roet in het eten gooien.  Gelukkig staat de wetenschap niet stil en wordt hier nog verder onderzoek naar verricht. 

Na deze biologieles is het voor mij alweer tijd voor een gezonde maaltijd, zodat ik klaar ben om een nieuwe trainingssessie aan te vatten. Ik ben alvast in blijde verwachting!

Armen of benen, wat maakt het verschil?

Twee weken is het geleden dat we dit project lanceerden.  Als ik alle berichten en gelukwensen oplijst, kan ik moeilijk geloven dat we nog maar twee weken ver zijn op onze weg naar Side to Side.  Buiten mocht er dit weekend dan misschien wel een wit sneeuwtapijt gelegen hebben, Vlaanderen kan alvast bestempeld worden als zeer warm. 

Al deze berichten zetten mij dan ook aan om meteen goed te trainen. Zo bolde ik gisteren met de rolstoel tot bij mijn jarige papa.  Na enkele trainingstochtjes van om en bij de 10 km, imiteerde ik zo dus voor het eerst – met een afstand van ruim 25 km – een rit uit de Side to Side-route.  Omdat het heel fijn zou zijn om zo vaak mogelijk een wandelaar bij me te hebben waarmee ik een toffe babbel kan slaan tijdens mijn tocht, zal het tempo tussen de 5 en 6 km per uur moeten zijn.  Gisteren startte ik daarom iets te furieus met een gemiddelde van ruim 7 km/u.  Tegen het einde van de rit werd het dan ook pittig, zeker toen ik nog 2 bruggen over moest.  Alweer een lesje geleerd.

Eén van de doelen van dit project is om op een positieve manier spina bifida en hydrocephalus onder de aandacht te brengen in onze samenleving.  Ik denk hierbij zeker ook aan hoe men naar mensen met een beperking kijkt.  Vaak komen er hier zeer stereotiepe beelden naar voor.  Zo bolde ik gisteren tijdens mijn trainingsrit langs de Nete.  Een tegenligger met de fiets riep me toe: “Amai, daar krijgt ge sterke armen van”.  Spontaan dacht ik: “merci voor de aanmoediging.”

Maar tegelijk voelde ik me ook wel een beetje geklopt in mijn eigenwaarde. Ik bedenk mij dat ik nog nooit een wandelaar heb toegeroepen met de woorden “amai, daar krijgt ge sterke benen van!”. Ik besef dan goed dat er in onze samenleving een vertekend beeld bestaat over mensen in een rolstoel. Alsof wij per definitie hulpeloos en zwak zouden zijn. Dat komt zeker ook omdat we heel vaak geen mensen met een beperking kennen in onze eigen omgeving. Ik hoop dat ik die fietser volgende keer durf vragen om een eindje met me mee te bollen. Misschien krijgt hij achteraf dan wel een ander en beter beeld van mij.

Dus maak jullie niet ongerust. Ik wil heus niet meer aanzien krijgen dan mijn jarige papa die meermaals te voet de dodentocht tot een goed einde bracht.

Laten we een stadion vullen voor Mario!

Enkele jaren geleden mocht ik niet geheel toevallig Mario leren kennen. Onze dochter is al jaren lid van de vereniging voor spina bifida en hydrocephalus. Ik weet hoe belangrijk de vereniging kan zijn voor opgroeiende kinderen (en ook volwassenen natuurlijk!) van deze toch relatief onbekende aangeboren handicap.

Maar terug naar Mario nu. Wat was ik onder de indruk van die man! Elke volgende keer dat ik Mario ontmoette kwam ik gelukkig thuis. Op één of andere manier maakt hij me telkens gelukkig. Mensen die hem kennen zullen het beamen. Hij straalt iets positiefs uit. Ik heb veel respect voor hem als mens. En nee, dat heeft niet meteen te maken met het feit dat hij in een rolstoel zit. Het heeft wel een beetje te maken met het feit dat hij Lierse SK supporter is. Je moet het maar doen, supporteren voor een ploeg die niet meer bestaat. Dat zegt iets over zijn clubliefde. Daarom nodigde ik hem enkele tijd geleden uit naar de warmste voetbaltempel van België. Mijn ploegje, dat wel nog bestaat, speelde een topmatch die avond. Goedgeluimd reden we Luik binnen. Maar toen begon het. Je weg banen met een rolstoel door het gewoel van duizenden fans, Mario deed het gezwind, als een ware Wout Van Aert ’s zondags in de modder. Eerste hindernis genomen. Aan de ingang van het stadion zag ik onze avond eindigen. Je hebt daar van die ijzeren paaltjes die supporter per supporter binnenlaten. Je kent het wel, je duwt het paaltje draaiend naar beneden en voor je het weet draait het volgende paaltje al tegen je achterwerk. Hoe gaat hij daar door geraken? Akeliger dan Joris De Draak in de Efteling. Op één of andere manier stonden we na een tijdje in het stadion met een fris pintje in de hand. Ik was onder de indruk van het hele gedoe. Mario gaf geen krimp. Het leven komt met hindernissen zag ik hem schouderophalend denken. De match liep met een sisser af. We verloren belangrijke punten. En zoals iedere goedschapen supporter zit je dan in zak en as. Je wereld stort in elkaar. Even toch. Normaal eindigen we dan met een schare vaste vrienden in een iet of wat dronken toestand in een Luikse kroeg. Maar niet vandaag. We hadden immers nog een parcours af te leggen. Op de stoep voor onze stamkroeg rondden we nog snel onze avond af met de vaste kliek. Vooraleer we goed en wel in de auto gesukkeld waren was ik opnieuw goedgeluimd. Dat was mij nooit eerder overkomen. Ik was zo gelukkig met deze unieke avond met Mario. Hij wist op zijn eigengereide manier mij op te beuren, met een vleugje humor ook. Ik zou trouwens beschaamd moeten zijn om te klagen tegen iemand die supportert voor een club die er niet meer is.

En nu, 2021 is nog maar net begonnen. En hij verbaast mij opnieuw. Of misschien toch ook niet helemaal. Hij gaat zomaar even 300 km met zijn rolstoel van Limburg tot aan de zee wielen. Dat is een fameuze uitdaging waarvoor ik mijn pet af doe. Ik denk terug aan onze memorabele voetbalavond. Een nokvol stadion. Wel, mijn hoop en overtuiging zou zijn dat “Mario zijn stadion” ook gevuld kan worden met jullie allemaal als vurige supporters! Supporters die hem een slaapplaats kunnen aanbieden! Supporters die zijn uitdaging willen sponsoren!

Over 300 dagen is het zover!

Dan trek ik met de rolstoel vanuit Maasmechelen naar Blankenberge. Mijn doel is tweeledig. Eerst en vooral kijk ik er naar uit om onderweg boeiende mensen te ontmoeten die eventueel met mij een stukje mee op pad willen gaan. Daarnaast tracht ik Spina Bifida en Hydrocephalus onder de aandacht te brengen en fondsen te werven voor de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw. Wil je dit project volgen surf dan regelmatig eens naar deze blog. Ook op Facebook (https://www.facebook.com/sidetoside21) en via Instagram (@side_to_side_21) hou ik jullie graag op de hoogte.