Nieuws

Enkele jaren geleden mocht ik niet geheel toevallig Mario leren kennen. Onze dochter is al jaren lid van de vereniging voor spina bifida en hydrocephalus. Ik weet hoe belangrijk de vereniging kan zijn voor opgroeiende kinderen (en ook volwassenen natuurlijk!) van deze toch relatief onbekende aangeboren handicap.

Maar terug naar Mario nu. Wat was ik onder de indruk van die man! Elke volgende keer dat ik Mario ontmoette kwam ik gelukkig thuis. Op één of andere manier maakt hij me telkens gelukkig. Mensen die hem kennen zullen het beamen. Hij straalt iets positiefs uit. Ik heb veel respect voor hem als mens. En nee, dat heeft niet meteen te maken met het feit dat hij in een rolstoel zit. Het heeft wel een beetje te maken met het feit dat hij Lierse SK supporter is. Je moet het maar doen, supporteren voor een ploeg die niet meer bestaat. Dat zegt iets over zijn clubliefde. Daarom nodigde ik hem enkele tijd geleden uit naar de warmste voetbaltempel van België. Mijn ploegje, dat wel nog bestaat, speelde een topmatch die avond. Goedgeluimd reden we Luik binnen. Maar toen begon het. Je weg banen met een rolstoel door het gewoel van duizenden fans, Mario deed het gezwind, als een ware Wout Van Aert ’s zondags in de modder. Eerste hindernis genomen. Aan de ingang van het stadion zag ik onze avond eindigen. Je hebt daar van die ijzeren paaltjes die supporter per supporter binnenlaten. Je kent het wel, je duwt het paaltje draaiend naar beneden en voor je het weet draait het volgende paaltje al tegen je achterwerk. Hoe gaat hij daar door geraken? Akeliger dan Joris De Draak in de Efteling. Op één of andere manier stonden we na een tijdje in het stadion met een fris pintje in de hand. Ik was onder de indruk van het hele gedoe. Mario gaf geen krimp. Het leven komt met hindernissen zag ik hem schouderophalend denken. De match liep met een sisser af. We verloren belangrijke punten. En zoals iedere goedschapen supporter zit je dan in zak en as. Je wereld stort in elkaar. Even toch. Normaal eindigen we dan met een schare vaste vrienden in een iet of wat dronken toestand in een Luikse kroeg. Maar niet vandaag. We hadden immers nog een parcours af te leggen. Op de stoep voor onze stamkroeg rondden we nog snel onze avond af met de vaste kliek. Vooraleer we goed en wel in de auto gesukkeld waren was ik opnieuw goedgeluimd. Dat was mij nooit eerder overkomen. Ik was zo gelukkig met deze unieke avond met Mario. Hij wist op zijn eigengereide manier mij op te beuren, met een vleugje humor ook. Ik zou trouwens beschaamd moeten zijn om te klagen tegen iemand die supportert voor een club die er niet meer is.

En nu, 2021 is nog maar net begonnen. En hij verbaast mij opnieuw. Of misschien toch ook niet helemaal. Hij gaat zomaar even 300 km met zijn rolstoel van Limburg tot aan de zee wielen. Dat is een fameuze uitdaging waarvoor ik mijn pet af doe. Ik denk terug aan onze memorabele voetbalavond. Een nokvol stadion. Wel, mijn hoop en overtuiging zou zijn dat “Mario zijn stadion” ook gevuld kan worden met jullie allemaal als vurige supporters! Supporters die hem een slaapplaats kunnen aanbieden! Supporters die zijn uitdaging willen sponsoren!