Nieuws

Gisteren vertelde ik dat ik sprakeloos was. Beelden zeggen soms meer dan woorden… Dankuwel Dirk Couck voor deze schitterende film van dag 5. En geniet nog keer van het concert van Peter Vanlaet, die zijn peterschap met hart en ziel invulde gisteren.

Ik wil jullie op voorhand al waarschuwen voor mijn dagboek van vandaag! Het lijkt wel of ik moet zoeken naar de juiste woorden. Na vier schitterende dagen ben ik wat sprakeloos vanavond… Ik zou mijn hart willen laten spreken. Het loopt over van geluk en tevredenheid.
De dag start goed na een heel goede nacht! Bij het ontbijt voel ik precies dat ik fysiek wonderwel gerecupereerd ben van de zware tocht gisteren. Ook na de eerste kilometers ben ik gerust. Mijn lichaam sputtert niet tegen.
In tegenstelling tot de vorige dagen kan ik vandaag al snel zonder kompas mijn weg vinden. We rijden vandaag een stukje Vlaanderen binnen dat ik goed ken. Het doet tegelijk ook vreemd aan om door je eigen streek te rijden, en ’s avonds je familie en vrienden te ontmoeten. Het maakt me wat onwennig om misschien als een held in Katelijne te worden onthaald. Ik hou mijn hart vast. Wie mij een beetje kent weet ik altijd liever in de schaduw hard aan iets gewerkt heb. Ik ben nooit een grote tafelspringer geweest.
Als we Sint-Katelijne Waver naderen, word ik aangemoedigd met spandoeken en vlaggen. De kinderen en jongeren die op zelfredzaamheidskamp zijn in Nederland zijn in grote getallen naar Sint-Katelijne Waver afgezakt. Het is hartverwarmend. Na de afgelopen dagen lijkt het wel of ik al mijn superlatieven heb opgebruikt om mijn aankomst te beschrijven. Het was pakkend. Mijn vrouw en kinderen, mijn familie waren allemaal op de afspraak. Ook onze peter van het project Peter Vanlaet stond mij op te wachten. Wat ben ik dankbaar dat hij het peterschap van het project op zich heeft genomen. Hij trakteerde mij samen met de 150 aanwezigen op een mooi en intiem concertje.
Daarna brak het feestje los. De kinderen en jongeren vertrokken terug naar Nederland, en niet veel later heb ik van mijn hart een steen gemaakt. Ik heb het feestje op een schappelijk uur en een hoogtepunt laten verdergaan.
Wat mij vanavond getroffen heeft, is dat er opnieuw een team uit Stevoort paraat stond om vrijwillig een handje uit de mouwen te steken. Davy, Caroline, Stijn en de kinderen: jullie hebben mijn hart gestolen. Ik zal in de toekomst Stevoort nooit meer kunnen passeren zonder bij jullie te komen aankloppen.
Aan mijn broer en de familie: bedankt om vandaag te kunnen “thuis” komen, halverwege dit onvergetelijk avontuur. Bedankt iedereen! Slaapwel en tot morgen!

Dag 4 was zwaar. Hier zou ik het liefst van alles misschien mijn dagboek van vandaag al willen afsluiten. Vandaag heb ik op mijn doortocht in het heuvelachtige Hageland voor het eerst een fysieke grens moeten verleggen. Om 9u stond er weer een verse groep medestappers klaar om op tocht te gaan.
Het was alsof het minutieus was voorbereid door mijn achterban, want vandaag had ik werkelijk waar volk aan mijn zijde met ieder zijn eigen talenten, eigenheden en karakters. Ik zou deze dag dan ook kunnen omdopen in de dag van de vriendschap. Nieuwe vriendschap, want velen onder hen ontmoette ik voor het eerst.
Over het hellend parcours rolde ik makkelijk naar beneden, maar dan kwam de uitdaging om uit het dal te geraken. Over één ding was ik vastberaden: ik zou alleen uit het dal geraken. Ik stuurde mijn stappers steevast vooruit. Eén man bleef in mijn buurt. Jochen was mijn compagnon. Hij kent dit als geen ander omdat hij in de afgelopen jaren verschillende straffe uitdagingen aanging waar hij bloed, zweet en zelfs tranen liet. Met zijn aanmoedigingen en niet zijn sterke handen vonden we telkens aansluiting met de groep. En zo is het ook in het leven . Ik ben niet groot geworden door verpampering, maar wel door lessen in het leven te krijgen. Vandaag werd dit nog maar eens duidelijk.
Kristel haalde ondanks de fysiek zware dag nog een treffend mooie uitspraak uit haar knapzak: “Deze ontmoeting was voor je geest, wat vitaminen zijn voor je lichaam!” Bedankt vrienden, slaapwel en tot morgen allemaal!

Bij het verlaten van Stevoort stonden er opnieuw enkele supporters langs de weg. Op gepaste wijze heb ik dit warme dorp langs de grote poort mogen verlaten.
Vandaag stond er een kortere route op het programma dan oorspronkelijk gepland. Bedankt Anneleen om zo snel een alternatieve slaapplaats te vinden in Kortenaken. De hele crew stond in deze onvoorziene omstandigheden paraat. ’s Middags ontstond er wat hilariteit rondom de heerlijke lunch die à la minute door Liesbet werd verzorgd in plaats van Sandra . Toch werden er volop complimenten uitgedeeld aan Sandra die er niet was. De sfeer zat goed en zo verliep ook de korte namiddagetappe. Wat een mooie dag weer.
Het was Peter die bij zijn afscheid mij even sprakeloos maakte toen hij spontaan zei: “Mario, gij zijt niet alleen een inspiratiebron voor mensen met een beperking, maar voor ons allemaal!” Het kwam recht uit het hart. Dit is toch wel wat wij voor ogen hadden met ons project, een inspiratiebron zijn voor iedereen. En op deze manier lopen we zij aan zij.
Na een heerlijke maaltijd bij mijn nieuwe gastgezin, verblijf ik vanavond alleen in hun huis. Dit is onverwacht heel fijn om dit ook eens te beleven. Zo lijkt Kortenaken wel op een rustplek na de eerste intense en prachtige dagen in Limburg.

Vorige week kreeg ik van Kris het bericht dat de geplande finale van etappe 2 richting Stevoort best gewijzigd zou worden. Als dringende reden werd de rolstoel onvriendelijkheid van de lokale wegen aangehaald. Na wat tegenpruttelen wist hij mij alsnog te overtuigen om vanaf het station van Hasselt de bewegwijzering in handen te leggen van zijn oudste zus Greet. Bij het binnenrijden van Stevoort bleek de nieuwe route een handige list van Kris. Het waren niet hobbelige wegen, maar wel degelijk een stiekem geplande warme ontvangst die hij op poten had gezet voor mijn komst.

Stevoort staat bekend om zijn jaarlijkse pinksterfeesten, en is ingedeeld in 4 kleurenwijken. Davy, de voorzitter van Rood, en een goede vriend van Kris, had de inwoners van Stevoort gemobiliseerd om de Stevoortse vlag uit te hangen voor deze dag. Op mijn ‘nieuw’ traject stonden de inwoners in hun voortuin om me met handgeklap en succeswensen richting de finish te blazen. Alsof dit nog niet genoeg in me losmaakte, stonden er bij Kris thuis een dertigtal mensen me op te wachten in een erehaag. Ik reed letterlijk over een rode loper de oprit op. Deze hartelijke bende werd uitgenodigd in de tuin rond de vuurkorf waar het glas werd geheven op de vriendschap, de gezondheid en op Merel, die jammer genoeg vanuit haar ziekenhuisbed slechts even digitaal aanwezig kon zijn.

Deze bijzondere bijeenkomst werd afgesloten door een speech van Davy. Hij kondigde dan als slot op de vuurpijl nog aan dat hij met een paar andere Stevoortenaren een wafel- en truffelverkoop op poten heeft gezet die op het einde van Side to Side afloopt. De opbrengst ervan gaat integraal naar het project Side to Side.

Zoals mijn broer Tino, die vandaag gans de dag mee op pad ging, eerder op de dag verwoordde in zijn facebookbericht: “Voel je je slecht over deze wereld, spendeer een dag met Limburgers.”

Beste team Rood, Geel, Blauw en Groen, beste vriend Kris, bedankt voor deze schitterende dag!

Morgen draag ik op mijn pad naar Kortenaken met weemoed en verbondenheid naar deze avond in Stevoort het door hen geschonken T-shirt van Stevoort.

Mario

• 

Vanmiddag is Mario in Maasmechelen eindelijk aan zijn avontuur kunnen beginnen. Uitgerekend op dezelfde plek aan de poort van het Nationaal Park Hoge Kempen leerde Mario en Nathalie elkaar kennen tijdens een kamp in Home Fabiola. De vonk sloeg over, en ze lieten elkaar nooit meer los, het werd de liefde van zijn leven. Symbolischer kon dit sprookje dus bijna niet beginnen. Vandaag liet zij hem wel los – gelukkig maar voor tien dagen. Natuurlijk werd er een traantje weggepinkt. Het was een ontroerend moment, alsof ik hun trouwdag mocht herbeleven. Maar dan met een intiem groepje van vrienden en supporters die vandaag waren opgedaagd. Hier en daar werd nog even een elektrische handbike uitgetest, de vliegende cameraman bracht zijn fototoestel in gereedheid, er werd nog gevideobeld naar wat trouwe thuisblijvers. Eén man liet het allemaal over zich komen. Mario straalde de rust zelve uit. Je moet het maar doen. In zijn korte mouwtjes deed hij nog even een interview met de radio. Klokslag 13h00 riep hij zijn medestappers tot de orde: “jongens, we gaan vertrekken!” Mama kreeg het even moeilijk om haar zoon te zien vertrekken. Papa zuchtte en verwoordde het treffend: “het is goed dat hij kan vertrekken nu.” Hadden zij dat 41 jaar geleden durven denken dat hun zoon vandaag deze tocht zou ondernemen? Dat hij nu al grenzen heeft verlegd, dat wisten ze wel al langer. Maar toch, 300 km voor de boeg is een helse onderneming. Het is zoals één van de broers Sel onlangs nog zei: “mijn broer is zowat de strafste mens die ik ken.” Vaar wel Mario, tot binnenkort!

De laatste 10 dagen tot de start van Side to Side tellen we samen af.

Iedere dag beantwoorden we de meest gestelde vragen.

FAQ 10: We kunnen er niet bij zijn tijdens Side to Side. Kunnen we het reilen en zeilen van Mario toch ergens volgen?

Dagelijks zullen er verhalen en foto-impressies gepost worden op de blog en op facebook en instagram.

De laatste 10 dagen tot de start van Side to Side tellen we samen af.

Iedere dag beantwoorden we de meest gestelde vragen.

FAQ 9: Hoe geraakt de bagage van Mario bij zijn volgende slaapplaats?

Mario zal – op 1 nacht na – bij gastgezinnen verblijven. Die gezinnen zorgen ervoor dat zijn bagage steeds op het volgende adres geraakt. We zijn deze gezinnen zeer dankbaar voor hun gastvrijheid en hulp bij het transport.

De laatste 10 dagen tot de start van Side to Side tellen we samen af.

Iedere dag beantwoorden we de meest gestelde vragen.

FAQ 8: Welke snelheid zal Mario aanhouden tijdens zijn tocht?

Het schema is opgemaakt rekening houdend met een gemiddelde snelheid van 5 km/u.

Je kan als stapper of wheeler aansluiten, maar ook volgers per fiets, skateboard, step,… zijn van harte welkom. Het is belangrijk om weten dat Mario zijn snelheid niet kan aanpassen aan de snelheid van uw vervoerstype.

De laatste 10 dagen tot de start van Side to Side tellen we samen af.

Iedere dag beantwoorden we de meest gestelde vragen.

FAQ 7: Werkt Mario het parcours alleen af?

Mario is de enige die de volledige route tussen Maasmechelen en Blankenberge zal afleggen.

Per etappe kan je aangeven of je deze volledig of gedeeltelijk wil volgen aan Mario zijn zijde.

Je kan je hiervoor aanmelden via de website.