Interview Marlies Muyshondt – thema moederschap
Leven met spina Bifida, er bestaan heel wat verhalen over. Het ene al wat positiever dan het andere. In de media of online lees je vaak enkel over de negatieve kant van spina bifida. Daarom willen we met deze rubriek inzoomen op positieve verhalen van mensen met spina bifida. In het kader van Side to Side zal in deze rubriek telkens iemand aan het woord komen die zijn of haar ervaringen met leven met spina bifida wil delen.
Deze keer ging Mario op bezoek bij Marlies, mama van Amélie (6 jaar) en Jutta (2 maand)
Marlies, we kennen elkaar al lang, maar ook uw man Yannick ken ik al even als mijn ex-collega. Waar en hoe heb je Yannick leren kennen?
Ik ging met Kristof, een vriend uit mijn jeugd, al jarenlang op Kazouvakantie. Toen we naar de Lichtfeesten (een wijkfeest in de gemeente Reet, nvdr) gingen vroeg hij of hij een vriend mocht meebrengen en zo ontmoette ik Yannick. We zochten elkaar daarna nog een paar keer op en van het één kwam het ander.
Hadden jullie al gauw een kinderwens?
Bij mij was de kinderwens er al van zolang ik me kan herinneren, reeds lang voor ik Yannick kende. Ik wist als kind al waar ik met mijn leven naartoe wou. Die kinderwens was daar zeker een onderdeel van.
Hebben jullie getwijfeld om deze wens in vervulling te laten gaan?
Neen (aarzelend), maar we zijn er wel steeds doordacht mee om gegaan. We hebben ons eerst goed geïnformeerd bij het S.B.-team in Leuven. Zij verwezen me door naar een gynaecoloog ben hen in het ziekenhuis. Uiteindelijk werd de kinderwens voorgelegd bij mijn eigen gynaecoloog.
Hoe verliep dat?
In Leuven raadde ze me aan om te starten met botoxinjectie in de blaas en 3 maanden voor het stoppen met de pil startte ik met inname van Foliumzuur in een verhoogde dosis. Toen ik vlot zwanger geraakte nam ik opnieuw contact op met het UZ Leuven waar ze me aanraadden om te stoppen met Detrusitol, omdat ze toen niet wisten welke invloed deze medicatie zou hebben op de zwangerschap.
Omdat mijn gynaecoloog niet verbonden was met een Universitair ziekenhuis ben ik moeten overstappen naar een gynaecoloog in het UZ Antwerpen.
Bij de tweede zwangerschap kon ik wel via mijn huidige gynaecoloog terecht omdat hij ondertussen verbonden was aan het Sint-Augustinus ziekenhuis in Wilrijk.
Hoe verliepen de zwangerschappen en bevalling?
De zwangerschap van Amélie verliep vlot. Op 36 weken en 2 dagen ging ik op controle voor ademhalingsproblemen. Ze hielden me toen in het ziekenhuis ter observatie. Omdat Amélie een goed gewicht en lengte had, hebben ze besloten om haar geboren te laten worden via een reeds geplande keizersnede die dus vervroegd uitgevoerd werd. Bij de geboorte sliep Amélie, een berekend risico, vanwege mijn narcose. Het volledige team van neonatologie stond dan ook klaar. Meteen na de geboorte kreeg ze ondersteuning om te ademen. Gelukkig moest ze niet geïntubeerd worden en begon ze vrij vlot zelfstandig te ademen. Van haar geboorte werd een reportage gemaakt. Deze kan je nog steeds terugvinden via YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=-l3mdH1hMCA)
Een tweede zwangerschap verliep moeilijker. Ik was vaak verkouden en had last van keelpijn en hoofdpijn, klachten die ik elke winter wel eens heb, maar toen bleven deze aanslepen. Bij een controle op 20 weken stelden men vast dat de foetus niet meer ademde. Omdat we nog een kindje wouden en 3 maal een keizersnede geen optie was, koos men ervoor om de bevalling van Tibe vaginaal te laten gebeuren.
Vrij snel probeerden we de knop om te draaien en te gaan voor een nieuwe zwangerschap. Uiteraard hebben we eerst laten testen waarom de tweede zwangerschap mis liep. Maar hier kon geen aanwijsbare oorzaak voor gevonden worden. We kregen bij dit hele traject een goede begeleiding van de gynaecologen. Toen we wisten dat niets ons weerhield om opnieuw zwanger te worden zijn we er volop voor gegaan met Jutta als fantastische beloning.
Hoe reageert uw lichaam op het dragen van een kindje?
Best goed. Ik kan me niet meteen voorstellen wat er nu anders is dan voor de 3 zwangerschappen. In tegendeel zelfs, tijdens de zwangerschappen kon ik gemakkelijker bepaalde voedingsstoffen verdragen die ik niet goed verdraag terwijl ik niet zwanger ben. Mijn lichaam leek wel de beste versie van zichzelf te worden tijdens de zwangerschap.
Hoe ervaar je het moederschap?
Uitdagend maar leuk. Je wordt meer geconfronteerd met fysieke grenzen; een wieg die niet op hoogte is, de baby verplaatsen zonder mijn evenwicht te verliezen,… Bij Amélie had ik hierbij minder nagedacht op voorhand, waardoor ik met haar heel lang niet alleen durfde buiten te komen. Die drempel ligt nu bij Jutta lager, omdat ik beter voorbereid was. Zo deed ik nu beroep op een draagconsulente om samen uit te zoeken hoe ik Jutta kan dragen, zodat ik veilig en zelfstandig met haar naar buiten kan gaan. Vaak komt het er ook op aan om het ‘gewoon’ te durven en te doen. Hoe langer je iets over analyseert, hoe minder snel je het zal doen.
Wat ik daarna ook merkte is dat we onze oudste dochter sneller dingen aanleren om zelfstandig te doen.
Hoe kijkt jullie oudste dochter naar het feit dat haar mama rolstoelgebruiker is?
Ze ervaart dit niet als iets speciaal. Ik denk niet dat ze hier vaak bij stilstaat. Ze weet hoe het komt dat ik rolstoelgebruiker ben en aanvaardt dat goed. In de kleuterschool kreeg ze van vriendinnen vaak de vraag waarom mama in een rolstoel zit en ze kan hier goed op antwoorden. Ze gaat er op een positieve manier lichtvoetig mee om.
Tegen welke obstakels loop je nog aan?
Ik zal niet snel zonder anderen onder ons tweetjes naar een speeltuin gaan bijvoorbeeld, omdat ik dan toch nog steeds bang ben dat haar iets overkomt in de speeltuin en ik haar niet meteen kan bijstaan. Dat voelt niet veilig aan.
Andere dingen kan ik best goed relativeren. Als Amélie in een boze bui de trap oploopt, omdat ze dan onbereikbaar is voor mij, leg ik dat naast me neer.
Wil je nog iets kwijt aan onze lezers?
Laat je zeker niet beperken of intomen. Denk goed na, want er komen heel wat extra zaken bij kijken, maar deze hoeven je niet af te remmen om je dromen na te streven.
Voor ons was het ook van ontzettend groot belang om te kunnen rekenen op een netwerk van mensen rondom ons die ons steunen en helpen.