Categorie: Geen categorie

Geplaatst op

Peter Vanlaet is peter van Side to Side

Met Side to Side hebben we o.a. als doelstelling om mensen samen te brengen.  En wie is er beter weggelegd om mensen te verenigen dan Peter Vanlaet.

Al 30 jaar lang laat hij als frontman van Mama’s Jasje zalen en pleinen vollopen.  

We zijn dan ook zeer verheugd vandaag te mogen aankondigen dat Peter Vanlaet het peterschap van Side to Side wil opnemen.

Peter toont zo dat hij niet alleen zeer veel liefde voor muziek heeft, maar ook ons project een warm hart toedraagt.

Misschien duikt hij wel ergens op langs de route van Side to Side.  Blijf ons zeker volgen!

Geplaatst op

Ouder worden

De Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw viert vandaag feest. Exact 40 jaar geleden werd de oprichting van onze vereniging gepubliceerd in het Belgisch Staatsblad.  Het was Pierre Mertens die in 1979 al een zelfhulpgroep opstartte. Twee jaar later werd hij de eerste voorzitter van de pas opgerichte vzw.  Onlangs zette Pierre een stapje terug als bestuurslid van onze vereniging, maar hij liet wel verstaan dat we nog steeds op hem kunnen rekenen.  Via deze weg wil ik Pierre bedanken voor zijn jarenlange inzet. In zijn ontslagbrief bestempelde hij onze vereniging als “zijn kind dat ondertussen volwassen is geworden”.  Ik waardeer ten stelligste zijn bijdrage bij de opvoeding van dit “kind”.

Later deze week is het mijn beurt om kaarsjes uit te blazen. Al vrees ik dat dit met mijn beperkte longfunctie niet zal in lukken om ze allemaal tegelijk te doven. Die longproblematiek is iets wat mij al enkele jaren achtervolgt.  Door voldoende te bewegen en gezond te leven probeer ik het verouderingsproces enigszins af te remmen. 

Maar lichamelijke veroudering is niet het enige wat speelt bij volwassenen met spina bifida en hydrocephalus.  Uit een studie van de Internationale Federatie (IF) voor SB&H, waaraan ik vorig jaar meewerkte, kwamen nog heel wat andere aspecten aan het licht, zoals de impact op het sociale leven, op mobiliteit en werkgelegenheid. Wie interesse heeft kan het rapport hier nalezen.

Aangezien de kans om ouder te worden met deze beperking in generaties voor de mijne niet al te groot was, is het thema “ouder worden met spina bifida en hydrocephalus” nog een relatief onbekend terrein.  Ik ben dan ook heel  blij met de focus van de IF op dit thema. En ik hoop met het onderzoek, dat ongetwijfeld nog een vervolg zal krijgen, dat we de belangen van dit thema onder de aandacht kunnen houden.  Het werk van de IF hierover is alvast een onderdeel geworden van debatten bij de Europese Commissie en de Verenigde Naties.

Als ik kijk naar mijn dagelijks leven van de voorbije jaren, dan kan ik zeggen dat ik het best lastig heb gehad om toe te geven dat voltijds werken niet langer aan mij besteed was. Ook op gebied van zorgnood heb ik enkele zaken leren erkennen.  Met de hulp van familie en vrienden heb ik dit intussen wel een plaats kunnen geven en durf ik nu zelfs zeggen dat ik uitkijk naar mijn 42ste levensjaar.  Het wordt met Side to Side een jaar om nooit te vergeten.

Graag sluit ik af met een kwinkslag van mijn papa die over ouder worden onlangs het volgende zei: “Hoe ouder je wordt, hoe meer jonge vrouwen er zijn”  Nu weet ik hoe het komt dat Nathalie haar eeuwige jeugdigheid behoudt.

Geplaatst op

Family Matters

Begin jaren ’90 al startte de commerciële zender VTM reeds met een soap over de familie Van den Bossche.  ‘Familie’ is meteen de langst lopende serie in Vlaanderen.  Ook over de oceaan was de sitcom ‘Family Matters’ een enorm groot succes.  De komische serie werd zelfs zo geprezen dat de fratsen van Eddie Winslow overwaaiden naar Europa en ons regelmatig deden bulderen van het lachen.

Met zoveel aandacht voor dit item vanuit het tv-landschap moet familie dus wel zeer belangrijk zijn.  Een vaststelling die ik alvast alleen maar kan bekrachtigen. 

Daarom besloot ik om vandaag een trainingstocht in te plannen die vertrok en eindigde aan mijn ouderlijk huis om onderweg bij mijn tantes en nonkels te passeren

Als kind had ik wat extra zorgen nodig en was het dus niet zo vanzelfsprekend om bij familie te gaan logeren.  Toch waren er tantes en nonkels waar ik al wel eens naartoe kon gaan.  Zo herinner ik me vooral de vele sleepovers bij mijn tante Agnes en nonkel Guy.  Dit gaf mijn ouders al eens de kans om er met hun tweetjes op uit te trekken of zorgeloos een avondje niets te doen.  Bij mijn jongste tante was er altijd tijd voor een grap en een lach.  Nu nog steeds slagen we er niet in elkaar te zien zonder een traan te moeten wegpinken na alweer een flauwe mop.  Met mijn nonkel Guy deelde ik de passie voor de koers.  Hij was zelf een begenadigd fietser en beklom heel wat cols.  Na een door hem verloren weddenschap schoof ik hem ooit 10X op een rij de muur van Hoei onder zijn wielen.  Ondertussen genoten wij van een lekker drankje op de top van deze Waalse bult.  Het zijn zo van die kleine dingen die me altijd zullen bijblijven.  Nadat nonkel Guy ons veel te vroeg ontviel nam ik hem al eens in gedachte mee op de flanken van de Galibier tijdens een ‘climbing for life’-editie in de Franse Alpen.  Ook tijdens mijn Side to Side tocht zal hij goedkeurend in mijn kielzog volgen.

Tante Gerda speelde samen met mijn mama in de Reetse Harmonie Sint-Cecilia.  Ze zagen elkaar dus minstens wekelijks en deelden naast hun passie voor muziek ongetwijfeld ook heel wat bagage die ze van thuis meenamen naar hun hobby.  Het lokaal van de harmonie was zo voor mijn mama de ideale plek om haar rugzak, die door een zorgenkind gevuld werd, even wat te kunnen ledigen.  Toen Nathalie en ik besloten te gaan samenwonen en daarna verhuisden, stond tante Gerda met naald en draad klaar om de decoratie te verzorgen. 

Tante Imelda, de oudste der zussen, is er eentje met veel aandacht voor de belangrijke dagen in het jaar.  Zo stuurde ze ons elk jaar een kaartje met onze verjaardag.  Niet zomaar een kaartje, maar telkens eentje met een goed gekozen tekstje op.  Aangezien zij de enige is van mijn tantes die op de linker Scheldeoever woont, kon ik ze niet opnemen in dit trainingstochtje.  Het doet me eraan herinneren dat ik zeer binnenkort eens met haar een door haar altijd zo gesmaakte crème moet gaan eten.

Naast de drie zussen heeft ons mama ook nog 3 broers.  Nonkel Luc, de jammer genoeg te vroeg van ons heen ging, was er ene die familie hoog in het vaandel droeg.  Op foto’s uit mijn kinderjaren kan ik vaststellen dat hij me tijdens familiefeesten doorheen speeltuinen droeg zodat ik samen kon ravotten met de andere telgen van de familie.  Na onze verhuis naar Heist-op-den-Berg was hij niet te beroerd om zijn handigheid en werkkracht uit te spelen bij de aanleg van onze tuin en terras.  Vandaag passeerde ik dan ook graag bij tante Jen om wat herinneringen aan vroeger op te halen.

Jaarlijks verkopen we speculaas en truffels ten voordele van de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw.  Nonkel Hugo is al jarenlang degene die zijn garage ter beschikking stelt om de speculaas verpakken.  Tot het laatste pluisje toe wordt zijn garage voor iedere levering schoon gemaakt en wordt er een systeem op poten gezet waardoor het inpakken en verdelen van de speculaas altijd weer vlekkeloos verloopt.  Mede dankzij hem kunnen we zo steeds weer de nodige fondsen vergaren voor onze vereniging.

Nonkel Marc heeft net als mijn grootouders een passie voor wandelen.  Bij wandelingen van de Kleitrappers uit de steenputten in Terhagen is hij steeds van de partij om zijn handen uit de mouwen te steken.  Onder de vlag van dezelfde wandelclub maakte ik met mijn broers en ouders vroeger ook heel wat tochten.  Misschien is het wel door nonkel Marc zijn blijvende microbe voor de wandelsport dat ik vorig jaar ook opnieuw de draad opnam en zo Side to Side tot stand kon komen.  Hij beseft ten volle hoe belangrijk de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus is en zet zich dan ook steeds weer in bij de verkoop van de speculaas.  Als ik vanavond op mijn terras een glaasje drink om te bekomen van deze training, zal ik zeker even terugdenken aan de hulp die we van hem kregen bij de tuinaanleg.

Family Matters.

Geplaatst op

De Vlaamse pers omarmt Side to Side

Mario nam in januari met zijn sportief project een vliegende start. En deze week sprong de Vlaamse pers ook op de kar. Enkele dagen geleden blikte de regionale TV-zender RTV een mooie reportage in. Gisteren verscheen er ook in Het Laatste Nieuws een mooi interview met Mario en dit weekend prijkt Side to Side in de regionale katern van de Gazet van Antwerpen en Het Nieuwsblad. Deze laatste kranten publiceerden voorlopig ook al het filmpje van RTV. Zo werd Side to Side deze week plotsklaps op de kaart gezet in Vlaanderen.

Op deze manier bereiken we met de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus meteen ook een stukje wat we beoogd hadden met Side to Side, namelijk met deze relatief kleine cirkel van personen met deze beperking in Vlaanderen omarmd worden in de grotere cirkel, onze samenleving. Dat is ook letterlijk wat Side to Side probeert te symboliseren in het logo van het project. Voor de attente lezers zal je al gemerkt hebben dat het logo van het project opgebouwd is uit twee cirkels. Enerzijds een verwijzing naar de wielen van een rolstoel, waarmee Mario zijn tocht door Vlaanderen zal afleggen. Maar anderzijds symboliseert de grote cirkel ook onze samenleving, die op zijn beurt de kleine cirkel omarmt. Hiermee willen we ook het uiteindelijke doel van het project weergeven. Mensen met spina bifida en hydrocephalus willen niet zomaar aan de zijlijn van onze samenleving staan, ze verdienen hun volwaardige plaats in de grote cirkel. Vaak is het zo dat je als minderheidsgroep beslist je plaats moet afdwingen. Side to Side kiest bewust voor de ontmoeting, en daarom durft de minzame Mario ons uit te nodigen om mee met hem op stap te gaan tijdens zijn tocht. Met de aandacht die er deze week in de pers geschonken is, lijkt Side to Side project stilaan op kruissnelheid te komen!

Geplaatst op

In de eerste plaats zijn we gewoon elkaars broer en zus

Telkens als ik denk dat Mario zowat het voornaamste verteld heeft over het leven met spina bifida, dan verrast hij mij weer. Natuurlijk maar goed ook, want het is nog wel een tijdje dat we de tijd moeten volpraten en schrijven vooraleer we het startschot geven voor zijn heldentocht in het najaar.

Het thema van “broers en zussen” is zeker en vast onderbelicht als ik de realiteit van ons gezin bekijk. Als “grote broer van” beleefde Klaas mooie kinderjaren als we de fotoboeken bovenhalen. Ons leven kreeg een andere wending bij de geboorte van Merel. Pakweg zestien jaar later kunnen we ons als gezin niet voorstellen hoe het anders had kunnen zijn. Het feit dat Merel met meer zorgen en ondersteuning opgroeit, is niet iets waar wij dagelijks mee stil staan. Maar we zijn ons de laatste jaren wel bewust dat het een impact op ons leven heeft. In ons dagdagelijks leven stoten we regelmatig wel eens tegen uitdagingen aan, waar je dan oplossingen voor zoekt. Zo werden vakantiebestemmingen gaandeweg telkens wel iets meer afgestemd op de mogelijkheden en beperkingen van Merel, zonder hierin de kansen en uitdagingen voor Klaas te ontnemen. Zo herinner ik mij onze verre vakantie overzees met het vliegtuig. Op geregelde tijdstippen planden we activiteiten op maat van Klaas, zoals een avontuurlijke boottocht op zee of een verkenning van een wereldstad met de fiets. Merel vond het dan prima om met één van ons een rustig dagje te shoppen of een terrasje te doen. En als we terugkijken op de talrijke ziekenhuisverblijven die Merel al achter de rug heeft, dan kozen we altijd bewust om deze periodes aangenaam te maken voor Klaas. Eén van ons bleef telkens thuis met hem en vaak werden er in deze periodes ook wel activiteiten gepland die we anders niet zouden doen, zoals een meerdaagse fietstocht met overnachtingen bijvoorbeeld. Naarmate Klaas ouder wordt, groeit ook de idee om met hem te bekijken op welke manier hij een rol in de zorg en ondersteuning kan bieden voor zijn zus. Voor hem is dat bijna een evidente keuze om af en toe eens een handje uit de mouwen te steken als dat voor ons niet kan of niet past. Soms krijgen we wel eens te horen dat zijn jeugd vast en zeker niet zorgeloos verloopt zoals sommige van zijn leeftijdsgenoten. Maar zelf ervaart hij dat niet zo. Hij groeide mee op in deze situatie en waarschijnlijk zal zijn verantwoordelijkheidsgevoel in die zin ook wel sneller ontwikkeld zijn. Maar de vraag stellen “wat als je leven ooit anders was gelopen?” heeft weinig zin, vindt Klaas zelf. Het leven is wat het is en je moet er altijd het beste van maken. Voor ons als ouders verdient hij “als broer van” veel respect en wij waarderen het enorm hoe hij ermee omgaat. En tenslotte blijven Klaas en Merel in de eerste plaats gewoon elkaars broer en zus, zoals dat in ieder ander gezin gepaard gaat met plagerijen, ruzie maken en gedeelde geheimen. Een jaarlijkse dag voor broers en zussen organiseren is voor Klaas dus niet nodig. Je moet het elke dag vieren…

Geplaatst op

Broers en zussen

Broers en zussen zijn een vaak vergeten groep als het gaat over personen met een beperking. De maatschappij en de overheid zal in de eerste plaats vooral kijken naar de persoon met de beperking zelf.  Daarnaast wordt er gelukkig ook gekeken naar de zorg die de ouders moeten bieden, en wat zij hiervoor moeten investeren of opgeven. Voor de andere familieleden, met de broers en zussen op kop, is er vaak weinig of geen aandacht.

Het is mede daarom ook dat de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw als sinds mensenheugenis de familieweekends organiseert.  Tijdens deze jaarlijks events kunnen de broers en zussen van kinderen met spina bifida onbezonnen spelen met hun lotgenoten en hebben ze de kans om hun ervaring als broer of zus te delen met elkaar. 

Al is lotgenoten in deze misschien een iets te zwaar beladen woord.  Uit de vorige blog- berichten bleek immers hoe waardevol het leven van een persoon met een beperking is.  Als deze waarden kunnen gedeeld worden binnen het gezin, dan hoeft een broer of zus met een beperking hebben niet altijd zwaar om dragen zijn.

Wat wel blijft is dat de beperking van een gezinslid door het hele gezin gedragen wordt.  Als een persoon met een beperking geen rotsen kan beklimmen dan kan het gezin dat niet met z’n allen samen doen.  Of als een persoon met een beperking nog maar eens gehospitaliseerd wordt, dan zullen de andere broers en zussen vaak wat meer op zichzelf aangewezen zijn.  Wat extra aandacht en zorg voor het welzijn van hen is dus zeker geen overbodige luxe.

Op deze Internationale Broers en Zussen Dag zet ik dus graag alle broers en zussen van personen met spina bifida en hydrocephalus in de spotlights… Omdat ze het waard zijn.

Geplaatst op

Zeldzaam is waardevol

Vandaag, 28 februari, is het de internationale dag van de zeldzame aandoeningen.  Een aandoening mag dan wel als zeldzaam omschreven zijn, België telt naar schatting maar liefst een half miljoen mensen met een zeldzame aandoening. 

Ook Spina Bifida, de aangeboren beperking waarvoor we Side to Side op poten zetten, is een zeldzame aandoening.  Al kan je over deze stelling gerust even een discussie op poten zetten, want het aantal zwangerschappen waarbij spina bifida wordt vastgesteld ligt zo’n 10 keer hoger dan het aantal geboortes van kinderen met spina bifida.  Deze ethische discussie houden voor een andere keer.

Terug naar de zeldzame aandoening dan maar.  Op het eerste zicht zou je kunnen stellen dat het goed is om te weten dat spina bifida ‘zeldzaam’ is.  Echter, als je hierover even verder in de diepte gaat kijken, dan heeft dit toch wel enkele niet onbelangrijke effecten. Zo kan het stellen van de diagnose bij een ‘gesloten vorm’ van spina bifida soms met veel vertraging gebeuren (lees: vele jaren na de geboorte), waardoor er kostbare behandelingstijd verloren gaat.  Het gebeurde ook ooit een keertje dat een bedrijfsarts me vroeg sinds wanneer ik spina bifida heb.

Aangezien de generatie vóór de mijne een veel lagere overlevingskans had, zitten we nu met een eerste generatie van personen met spina bifida die alsmaar ouder wordt.  Dit onbekend terrein schept dan ook nog veel uitdagingen waarop we nog niet alle antwoorden kennen.

Verder heb je nog het probleem van lotgenoten die niet naast de deur wonen. Dit is een thema dat tijdens het afgelopen jaar sterk aan de oppervlakte kwam. En dan zijn er nog de voortdurende discussies over de prijs van therapieën die een gamechanger kunnen betekenen voor sommigen.

Er ligt dus werk genoeg op de plank bij de Vereniging voor Spina Bifida en Hydrocephalus vzw.  Daarom is het steunen van ons project Side to Side de moeite waard. Bedankt daarom voor jullie steun!

Geplaatst op

De pijl van Cupido

Vandaag wordt wereldwijd het feest van de liefde gevierd.  De dag waarop Cupido met zijn pijl en boog op pad gaat op zoek naar het hart.

De kritische lezers onder jullie zullen zich nu al meteen afvragen wat dit thema met Side to Side te maken heeft.  Veel meer dan je denkt.  Side to Side is ook zij aan zij op pad gaan en durven loslaten om weer verder te gaan. Het gaat over mensen ontmoeten waartussen een mooie vriendschap kan bloeien en ontdekken wat er leeft achter de horizon van het onbekende.

Tegelijk willen we met Side to Side ook inzichten brengen over een leven met een beperking.  Liefde en relaties zijn hierbij zeker een thema dat een keertje de revue moet passeren. Laten we dus even terugkeren naar Cupido met zijn pijl en boog.  We kennen allemaal wel iets van boogschieten, de sport waarbij je vanop een bepaalde afstand in de roos probeert te schieten.  In Cupido’s versie zijn er verschillende factoren die de afstand tussen de pijl en de roos bij aanvang van het spel danig kunnen vergroten. 

Als ouder van twee dertienjarige pubers weet ik als geen ander hoe moeilijk het soms is om je kinderen los te laten, vrijheid te geven.  Deze vrijheid hebben ze nodig om hun vleugels te kunnen uitslaan.  Bij ouders van kinderen met een beperking zien we vaak dat die natuurlijke overbescherming nog een grotere rol speelt. Als ouder wil je dat je kinderen de perfecte match tegen het lijf lopen.  Wat is dat eigenlijk, zo’n lotje uit de loterij?  Kan dat wel iemand zijn met een beperking?  Brengt die persoon de toekomst van je oogappel niet in het gedrang? 

Ons “uiterlijk” is in de 21ste eeuw nog zo’n bepalende factor.  Jamie Dornan uit “50 Shades of Grey” is niet toevallig gecast voor de rol van Christian Grey op basis van zijn uiterlijk.  Maar wat als Anastasia Steele de “littekens” van Christian ontdekt? Van “50 Shades of Grey” naar seksualiteit is maar een kleine stap.  Kan je met een beperking wel een normale seksualiteitsbeleving hebben?  Vraag het anders eens aan Anastasia Steele.  Ik ben er zeker van dat ze zal antwoorden dat je door het uitschakelen van bepaalde functies net wat je wel kan beleven intenser gaat ervaren.

Of er in ieders liefdesnestje een bevrucht eitje gelegd wordt, is misschien wel iets voor een van onze volgende blogberichten? Ik mag alvast hopen dat ik met dit schrijven de afstand tussen Cupido’s pijl en de roos wat verkleind heb.

Happy Valentine!

Geplaatst op

Mijn “roadbook” staat op punt

Bij de lancering van ons project tekende ik een ruwe schets uit van hoe mijn route er zou kunnen uitzien om van Maasmechelen naar Blankenberge te wielen.

Amper één maand later en na zoveel warme reacties staat de route helemaal op punt.  Uit alle aanbiedingen om mij voor een nacht een bed aan te bieden heb ik een keuze moeten maken. Ik koos uiteindelijk voor 9 slaapplaatsen.  Niet gemakkelijk, want zoals je weet is kiezen ook altijd een beetje verliezen.  Ik hoop daarom diegenen waar ik niet verblijf toch nog ergens onderweg te mogen ontmoeten.  Om een stukje mee op pad te gaan kan je je trouwens wel nog steeds melden via www.sidetoside.be/mijnroute.

Hier is het dan, mijn gedetailleerd roadbook. Als je klikt op de dagroutes, zie je een detail van elk dagschema. Je kan dan bijna precies zien waar ik mij wanneer ongeveer zal bevinden. Het tijdschema is indicatief.

Vrijdag 29 oktober: Maasmechelen – Genk: 21,30 km

Zaterdag 30 oktober: Genk – Stevoort: 29,90 km

Zondag 31 oktober: Stevoort – Kersbeek-Miskom: 31,70 km

Maandag 1 november: Kersbeek-Miskom – Kessel-Lo: 29,10 km

Dinsdag 2 november: Kessel-Lo – Sint-Katelijne-Waver: 34,40 km

Woensdag 3 november: Sint-Katelijne-Waver – Hamme: 39,20 km

Donderdag 4 november: Hamme – Lochristi: 30,30 km

Vrijdag 5 november: Lochristi – Eeklo: 35,50 km

Zaterdag 6 november: Eeklo – Oedelem: 21,40 km

Zondag 7 november: Oedelem – Blankenberge: 31,10 km

Geplaatst op

In blijde verwachting

Negen maanden zijn we vandaag nog verwijderd van de start van Side to Side.  Het voelt dan ook aan alsof we een zaadje geplant hebben en nu vol verwachting kunnen toeleven naar de ‘geboorte’ van ons project.

Het is in deze fase voor mij dan ook van levensgroot belang dat ik me strikt houd aan mijn gezond schema.  Alcohol wordt gemeden, fruit en groenten vervangen snoepgoed, een goede nachtrust is essentieel en ik luister meer dan ooit naar mijn lichaam. 

Vergelijk het met een kinderwens.  De wetenschap bewijst al een tijdje hoe belangrijk bovenstaande punten zijn voor koppels met een verlangen naar nieuw leven.  Tel hierbij nog het bannen van de sigaret en je bent op de goede weg om je jonge spruit betere kansen te geven op een gezonde start.

Tot zover de vergelijking met Side to Side.

Als educatief medewerker van VSH vzw dien ik dit lijstje toch nog even aan te vullen. Sensibilisering is namelijk één van de doelstellingen van dit project.  Misschien heb je al wel eens gehoord van folaten en foliumzuur.  Folaten vind je vooral terug in bladgroente, zoals spinazie, boerenkool en sla.  Ook broccoli, fruit en volkorenproducten zijn rijke bronnen van folaten.  Meestal heeft je lichaam niet voldoende vitamines opgenomen uit je dagdagelijkse voeding en wordt er aan vrouwen met een zwangerschapswens aangeraden extra foliumzuur in te nemen. Het is belangrijk hier minimum 1 maand voor de conceptie mee van start te gaan en dit aan te houden gedurende minstens de eerste 3 maanden van de zwangerschap. Dit is nodig omdat het ruggenmerg al tijdens de eerste weken na de bevruchting gevormd wordt en voldoende inname van foliumzuur de celdeling zal bevorderen en zo het risico op een geboorte van een kindje met een open ruggetje zal beperken.

Dit is jammer geen garantie op een gezonde baby.  We stellen vast, wanneer men zich houdt aan bovenstaande voorschriften, er nog steeds kinderen met spina bifida geboren worden.  Andere factoren (o.a. erfelijkheid) kunnen nog roet in het eten gooien.  Gelukkig staat de wetenschap niet stil en wordt hier nog verder onderzoek naar verricht. 

Na deze biologieles is het voor mij alweer tijd voor een gezonde maaltijd, zodat ik klaar ben om een nieuwe trainingssessie aan te vatten. Ik ben alvast in blijde verwachting!

Ondersteund door WordPress