Auteur: side2side

Side to Side is ongetwijfeld een groter succes geworden dan ieder van ons had durven hopen. Jullie hebben – en eigenlijk Vlaanderen bij uitbreiding – jullie hart getoond door op één of andere manier zij aan zij met Mario dit avontuur aan te gaan. Dit was en blijft ook onze eerste en belangrijkste doelstelling die we wilden bereiken met Side to Side.

Het is meer dan de moeite waard gebleken om jullie met Side to Side een inkijk te geven in het leven met spina bifida en hydrocephalus. Samen kunnen we meer, en de talrijke inspirerende verhalen die naar boven zijn gekomen in de afgelopen periode, tonen alleen maar aan dat Side to Side al heel snel de grenzen van een beperking heeft overstegen.

Wij zijn dan ook meer dan fier om u een idee te geven wat Side to Side in cijfers heeft betekend:
– 8 gezinnen die hun huis openstelden voor Mario
– 15 en meer artikels in de pers
– 80 mensen die een stuk met Mario mee gestapt of gereden hebben
– 100 mensen op het slotevent in Blankenberge
– 150 mensen op het half-time event in Katelijne
– 670 volgers op Sociale Media
– 7.900 bezoekers op onze Side to Side blog
– 27.500 mensen bereikt met onze Facebook pagina

En last but not least: 26.000 EUR opbrengst dankzij jullie giften en sponsoring!

De vereniging krijgt hiermee een belangrijke financiële impuls naar de toekomst van zijn werking. De activiteiten van de vereniging – met onder meer de kampen die jullie intussen ook kennen – zullen hierdoor een broodnodige ondersteuning krijgen. Veel dank om zij aan zij met ons te lopen in dit avontuur!

BLANKENBERGE – Stipt 17u was ie daar. Wat had je gedacht? Tien dagen lang hield Mario zich keurig aan zijn tijdsschema als een volleerde atleet. De meute medestappers die zich aan het einde in de buurt van Blankenberge aandiende hielden hem niet tegen. Bij aankomst aan Floreal Club was er een mooie erehaag gevormd van een 100-tal toeschouwers die over het hele Vlaamse land waren toegestroomd. Floreal Club regelde in allerijl een fikse uitbreiding van de geplande kleine receptie.

Opnieuw bleef Mario de rust zelve toen hij de microfoon ter hand nam voor een dankwoordje. Hij vertelde de avond ervoor dat hij niets op papier zou zetten, het komt uit het hart. De sprekers die volgden hadden keurig een speech op papier gezet. Op zo’n moment is het handig om even iets op een papiertje te hebben, want ook Mario was even overdonderd. De dankwoorden die volgden kwamen vanwege de Schepen van o.a. mobiliteit en toerisme van Blankenberge. De stad was bijzonder vereerd om het Side to Side project te mogen verwelkomen in hun badstad. Hij sloot af met de aankondiging dat Side to Side een financiële bijdrage mag verwachten van de stad. De toespraken die dan volgden kwamen uit het familienest. Moeder en vader Sel brachten op gepaste en emotionele wijze ode aan wat hun zoon gepresteerd en teweeggebracht had. “Hier zal de vereniging nog jaren op kunnen verder teren,” waren Maria’s woorden.

Op pakkende wijze nam ook vader het laatste woord. Zijn stem stokte meermaals. Een fiere papa, die zich kwetsbaar opstelde naar een volle zaal.

Mario nam nog even de microfoon en wist met een kwinkslag de feeststemming in te zetten. Het leek zelfs even of hij de terechte en verdiende woorden van lof relativeerde. Fysiek stond daar geen uitgeputte atleet. Ook al sprak mama Mario in termen van het strafste dat haar zoon met zijne zotte kop was gestart, toch lijkt het wel of we nog lang niet alles gezien hebben van Mario. Fris en monter zal hij allicht niet meer geweest zijn, maar het is toch duidelijk dat hij uit het Side to Side zoveel energie en inspiratie gehaald heeft. Deze Mario heeft nog wat in zijn mars. Hoor wat ik u zeg! Maar nu eerst rust!

Vanavond had ik mijn laatste officiële avondmaal tijdens mijn tocht. Mijn gastvrouw Tinneke bereidde een heerlijke grillavond voor met een heerlijk stukje vlees. Ik ben trouwens tijdens mijn hele reis door Vlaanderen culinair in de watten gelegd.

De tocht vandaag ging trouwens richting Oedelem en ik had opnieuw enthousiaste medestappers bij me. Ik ben 10 dagen lang geen meter alleen geweest op de Vlaamse fietspaden. Dat had ik nooit durven denken toen we het project lanceerden in januari.

In januari zaten we trouwens met heel wat vragen, en eerlijk gezegd misschien ook niet zo’n torenhoge ambitie. Mijn eerste notities bij ons startpagina spreken boekdelen (zie foto). Maar vandaag durf ik gerust al stellen dat we ver over de top zijn gegaan. Op alle vlakken trouwens. De medestappers en de overnachtingen waren op geen tijd ingevuld door jullie. Elke dag kreeg ik een journalist op bezoek die benieuwd was naar ons verhaal. En ook de weddenschap rond het sponsorbedrag heb ik kansloos verloren met Kris. Ik ben hem alvast twee tickets voor een voetbalavond schuldig. Het eindbedrag voor het Side to Side project is nog niet volledig bekend, maar we gaan vlot over een rond bedrag komen.

Wat mij het meest is bijgebleven is wat ik al meermaals heb verteld in mijn dagboek. En dat zijn de ontmoetingen met jullie. Ik heb de laatste 10 dagen minder dan ooit mijn mobieltje in de hand gehad, ook al omdat ik mijn handen broodnodig had om 300 km te kunnen rijden van oost naar west. Maar zeker en vooral ook omdat de echte ontmoetingen met mensen mij zoveel waard gebleken zijn. Ik herinner me nu plots ook nog een mooie ontmoeting van vandaag, waar ik aan mijn medestapper “de ontmoeting van mijn leven” mocht navertellen. Toen Nathalie in haar 3de jaar verpleegkunde aan haar eindwerk moest beginnen, heb ik mijn kans gegrepen. “Ik zal u daar wel mee helpen”. En van het één kwam het ander. Het was de mooiste ontmoeting van mijn leven. “Het eindwerk is uw levenswerk geworden,” merkte Sigrid op. Ik denk dat dit Side to Side project van een andere orde is, maar het gaat evengoed nazinderen. Bedankt allemaal en tot morgen!

Mijn batterijen zijn wonderbaarlijk terug opgeladen. De harde voorbereidingen die deze 10-daagse voor mij geweest zijn, werpen duidelijk hun vruchten af. Maar wat ik in mijn stoutste dromen niet had durven voorspellen, is dat het mentale aspect van deze tocht zo’n impact op mij zou hebben. Als ik vandaag mijn dag doorheen Meetjesland overloop, dan heb ik het gevoel dat mijn harde schijf vol zit. Het lijkt wel of de ontelbare mooie momenten mij ontglippen. Ik heb zowat het gevoel dat ik stilaan de draad kwijt ben. Men zegt mij dat mooie herinneringen voor eeuwig blijven, en in de loop van mijn verdere leven zullen bovendrijven.
Vandaag was opnieuw enig, anders. Vanaf de start kreeg ik mijn eerste werkgever – en inmiddels vriend – Gerrit mee op stap met zijn collega Lieven. Ik wil toch nog even kwijt dat Gerrit twintig jaar geleden het kompas in mijn leven heeft gekalibreerd toen ik bij hem begon te werken. Vandaag konden we hier samen op terugkijken. Hoe bijzonder was dat!
Druppelsgewijze dikte doorheen de dag ons peloton aan met fijne mensen. Er waren een tante en een nonkel van mij. Het klikte bijzonder met mijn stappers Gerrit en Lieven. Deze laatste nodigde hun zelf met een kwinkslag uit om ’s avonds te gaan dineren bij mijn tante en nonkel. Hilariteit alom. Ik denk dat het vol-au-vent is geworden. Dan kwam nog de drukker van ons ledenblad zich vervoegen. En tenslotte was er Hugo, de secretaris van de vereniging, met wie we aan de eindmeet op het plein in Eeklo belandde.

In een goede ploeg is er meestal een ploegleider die zorgvuldig zijn selectie maakt op weg naar de overwinning. Al 8 dagen lang heb ik nooit een selectie willen en kunnen maken van medestappers. Laat staan dat ik een ploegleider ben. En telkens eindig ik de dag nu al met een goed gevoel van mensen die elkaar ontmoeten zonder elkaar vooraf te kennen. En dan spontaan bestaat er een klik, of soms ook niet. Maar ik kan nu wel zeggen dat er zo iets magisch gebeurt als je de sprong waagt. Dit noem ik misschien wel het grootste neveneffect van Side to Side. De rode draad die ik denk kwijt te zijn, is er dan toch… Ontmoeting levert altijd iets moois op!

Oh ja, dankzij de technologische vooruitgang ben ik vandaag mijn vrouwtje zelfs nog een keertje “toevallig” tegen het lijf gelopen. De handige tracker op mijn mobieltje laat toe dat wij gezinsleden elkaar ten allen tijde kunnen opsporen. Daar was ze dan: ze had mij gespot zo ergens in het Meetjesland!

Ik ga voor de uitzondering vanavond nog even muziek luisteren, na de heerlijke ontvangst en maaltijd bij Sigrid – die jaren geleden een begeleidster was op de kampen van VSH vzw. Music 4 Mario is een fantastisch kadootje van jullie, waarmee ik zodadelijk in slaap zal dommelen. Slaapwel en tot morgen!

Vind hier de playlist voor Spotify!

Mario heeft nog enkele pittige dagen op het programma staan. Nog 3 dagen tot Blankenberge, samen nog goed voor 88 km! Laten we hem daarom vanaf vandaag met ons allen aanmoedigen tot in Blankenberge. Ook jij kan dat doen door een een favoriet muzieknummer op te geven. Zo kan Mario tijdens zijn route, of ’s avonds tijdens het recupereren luisteren naar Music 4 Mario, een exclusieve playlist voor hem samengesteld door jullie allemaal! Het gaat hem een boost geven, daar ben ik zeker van! Stuur je verzoeknummer hieronder door als reactie, of op de sociale media, en je nummer wordt toegevoegd!

Vandaag was zo’n dag dat velen onder jullie misschien warmpjes binnen zijn gebleven. Gelijk hadden jullie. “Hier stuur je je hond niet door,” zoefde soms door mijn gedachten vandaag. Voor mij stond er dus wel een stevige rit op het programma. Iets korter dan gisteren, maar toch nog altijd goed voor een 30 kilometer.
De dagen hebben inmiddels zo’n patroon, met al enkele dagen 2 vaste ingrediënten: een thema van de dag dat zich aandient, en een journalist die mij op mijn pad kruist. Het artikel van het Nieuwsblad/De Gentenaar konden jullie al lezen. Het thema van vandaag was ook snel duidelijk: “de vereniging”. Vanaf de start stond Gert-Jan al te popelen in de startblokken. We namen een vliegende start. Hij werd ook geboren met spina bifida, en is al jaren lid van onze vereniging. Tegen de middag waren we door en door nat. Het water sijpelde zijn weg door mijn regenkledij. Als we Lochristi naderden vielen de gesprekken wat stil. De moeheid begon te wegen. Maar inmiddels kregen we nog goed gezelschap. Dit keer niet van de vereniging. Tom De Grauwe is binnenkort de nieuwe schepen van Sport voor de gemeente Lochristi. Tom rolde met trots samen Lochristi binnen met ons. Inmiddels schreef hij zelf al: “Het was een eer om in het wiel van deze atleet te mogen zitten. Topkerel waarmee je over alles kan praten. ” Het was wederzijds Tom!
Bij mijn aankomst was de cirkel rond: Marit was nog maar net teruggekeerd van het zelfredzaamheidskamp in Nederland, maar daar stond ze mij al op te wachten! Wat was het fijn om vandaag zo een dagje met de jongeren van de vereniging op tocht te gaan!
Vanavond ben ik weer goed ontvangen ten huize Marleen, mijn gastgezin van vanavond. Een verkwikkende douche en een heerlijke maaltijd. Dat is wat een atleet nodig heeft. Vanavond trek ik vroeg onder de wol. De Europese voetbalavond ga ik aan mij laten passeren. Slaapwel en tot morgen!

Ik ga ze niet allemaal proberen opsommen, want ik heb schrik dat er eentje vergeet. Alleszins, ze waren met vele stappers vandaag, mijn familie. Dat was belangrijk voor mij om zo’n dagje te kunnen beleven met mijn familie.
Daarnaast ging er ook nog iemand mee uit Heist-op-den-Berg. Deze persoon lijdde aan chronische leukemie. Toen ze van ons project hoorde inspireerde haar dat. En zo geschiedde dat we elkaars verhaal vandaag konden delen.
Vanavond is hoofdzakelijk een avond voor mijzelf. Zodadelijk komen ze mij halen voor een diner op restaurant. En vanavond slaap ik rustig op hotel in Hamme. Dat zal deugd na de langste toch uit het project. Ik ben blij dat ik namiddag dat dipje heb overleefd en weer goed en wel ben aangekomen! Slaap wel en tot morgen

Gisteren vertelde ik dat ik sprakeloos was. Beelden zeggen soms meer dan woorden… Dankuwel Dirk Couck voor deze schitterende film van dag 5. En geniet nog keer van het concert van Peter Vanlaet, die zijn peterschap met hart en ziel invulde gisteren.

Ik wil jullie op voorhand al waarschuwen voor mijn dagboek van vandaag! Het lijkt wel of ik moet zoeken naar de juiste woorden. Na vier schitterende dagen ben ik wat sprakeloos vanavond… Ik zou mijn hart willen laten spreken. Het loopt over van geluk en tevredenheid.
De dag start goed na een heel goede nacht! Bij het ontbijt voel ik precies dat ik fysiek wonderwel gerecupereerd ben van de zware tocht gisteren. Ook na de eerste kilometers ben ik gerust. Mijn lichaam sputtert niet tegen.
In tegenstelling tot de vorige dagen kan ik vandaag al snel zonder kompas mijn weg vinden. We rijden vandaag een stukje Vlaanderen binnen dat ik goed ken. Het doet tegelijk ook vreemd aan om door je eigen streek te rijden, en ’s avonds je familie en vrienden te ontmoeten. Het maakt me wat onwennig om misschien als een held in Katelijne te worden onthaald. Ik hou mijn hart vast. Wie mij een beetje kent weet ik altijd liever in de schaduw hard aan iets gewerkt heb. Ik ben nooit een grote tafelspringer geweest.
Als we Sint-Katelijne Waver naderen, word ik aangemoedigd met spandoeken en vlaggen. De kinderen en jongeren die op zelfredzaamheidskamp zijn in Nederland zijn in grote getallen naar Sint-Katelijne Waver afgezakt. Het is hartverwarmend. Na de afgelopen dagen lijkt het wel of ik al mijn superlatieven heb opgebruikt om mijn aankomst te beschrijven. Het was pakkend. Mijn vrouw en kinderen, mijn familie waren allemaal op de afspraak. Ook onze peter van het project Peter Vanlaet stond mij op te wachten. Wat ben ik dankbaar dat hij het peterschap van het project op zich heeft genomen. Hij trakteerde mij samen met de 150 aanwezigen op een mooi en intiem concertje.
Daarna brak het feestje los. De kinderen en jongeren vertrokken terug naar Nederland, en niet veel later heb ik van mijn hart een steen gemaakt. Ik heb het feestje op een schappelijk uur en een hoogtepunt laten verdergaan.
Wat mij vanavond getroffen heeft, is dat er opnieuw een team uit Stevoort paraat stond om vrijwillig een handje uit de mouwen te steken. Davy, Caroline, Stijn en de kinderen: jullie hebben mijn hart gestolen. Ik zal in de toekomst Stevoort nooit meer kunnen passeren zonder bij jullie te komen aankloppen.
Aan mijn broer en de familie: bedankt om vandaag te kunnen “thuis” komen, halverwege dit onvergetelijk avontuur. Bedankt iedereen! Slaapwel en tot morgen!

Dag 4 was zwaar. Hier zou ik het liefst van alles misschien mijn dagboek van vandaag al willen afsluiten. Vandaag heb ik op mijn doortocht in het heuvelachtige Hageland voor het eerst een fysieke grens moeten verleggen. Om 9u stond er weer een verse groep medestappers klaar om op tocht te gaan.
Het was alsof het minutieus was voorbereid door mijn achterban, want vandaag had ik werkelijk waar volk aan mijn zijde met ieder zijn eigen talenten, eigenheden en karakters. Ik zou deze dag dan ook kunnen omdopen in de dag van de vriendschap. Nieuwe vriendschap, want velen onder hen ontmoette ik voor het eerst.
Over het hellend parcours rolde ik makkelijk naar beneden, maar dan kwam de uitdaging om uit het dal te geraken. Over één ding was ik vastberaden: ik zou alleen uit het dal geraken. Ik stuurde mijn stappers steevast vooruit. Eén man bleef in mijn buurt. Jochen was mijn compagnon. Hij kent dit als geen ander omdat hij in de afgelopen jaren verschillende straffe uitdagingen aanging waar hij bloed, zweet en zelfs tranen liet. Met zijn aanmoedigingen en niet zijn sterke handen vonden we telkens aansluiting met de groep. En zo is het ook in het leven . Ik ben niet groot geworden door verpampering, maar wel door lessen in het leven te krijgen. Vandaag werd dit nog maar eens duidelijk.
Kristel haalde ondanks de fysiek zware dag nog een treffend mooie uitspraak uit haar knapzak: “Deze ontmoeting was voor je geest, wat vitaminen zijn voor je lichaam!” Bedankt vrienden, slaapwel en tot morgen allemaal!