Dag 4 was zwaar. Hier zou ik het liefst van alles misschien mijn dagboek van vandaag al willen afsluiten. Vandaag heb ik op mijn doortocht in het heuvelachtige Hageland voor het eerst een fysieke grens moeten verleggen. Om 9u stond er weer een verse groep medestappers klaar om op tocht te gaan.
Het was alsof het minutieus was voorbereid door mijn achterban, want vandaag had ik werkelijk waar volk aan mijn zijde met ieder zijn eigen talenten, eigenheden en karakters. Ik zou deze dag dan ook kunnen omdopen in de dag van de vriendschap. Nieuwe vriendschap, want velen onder hen ontmoette ik voor het eerst.
Over het hellend parcours rolde ik makkelijk naar beneden, maar dan kwam de uitdaging om uit het dal te geraken. Over één ding was ik vastberaden: ik zou alleen uit het dal geraken. Ik stuurde mijn stappers steevast vooruit. Eén man bleef in mijn buurt. Jochen was mijn compagnon. Hij kent dit als geen ander omdat hij in de afgelopen jaren verschillende straffe uitdagingen aanging waar hij bloed, zweet en zelfs tranen liet. Met zijn aanmoedigingen en niet zijn sterke handen vonden we telkens aansluiting met de groep. En zo is het ook in het leven . Ik ben niet groot geworden door verpampering, maar wel door lessen in het leven te krijgen. Vandaag werd dit nog maar eens duidelijk.
Kristel haalde ondanks de fysiek zware dag nog een treffend mooie uitspraak uit haar knapzak: “Deze ontmoeting was voor je geest, wat vitaminen zijn voor je lichaam!” Bedankt vrienden, slaapwel en tot morgen allemaal!