Ik wil jullie op voorhand al waarschuwen voor mijn dagboek van vandaag! Het lijkt wel of ik moet zoeken naar de juiste woorden. Na vier schitterende dagen ben ik wat sprakeloos vanavond… Ik zou mijn hart willen laten spreken. Het loopt over van geluk en tevredenheid.
De dag start goed na een heel goede nacht! Bij het ontbijt voel ik precies dat ik fysiek wonderwel gerecupereerd ben van de zware tocht gisteren. Ook na de eerste kilometers ben ik gerust. Mijn lichaam sputtert niet tegen.
In tegenstelling tot de vorige dagen kan ik vandaag al snel zonder kompas mijn weg vinden. We rijden vandaag een stukje Vlaanderen binnen dat ik goed ken. Het doet tegelijk ook vreemd aan om door je eigen streek te rijden, en ’s avonds je familie en vrienden te ontmoeten. Het maakt me wat onwennig om misschien als een held in Katelijne te worden onthaald. Ik hou mijn hart vast. Wie mij een beetje kent weet ik altijd liever in de schaduw hard aan iets gewerkt heb. Ik ben nooit een grote tafelspringer geweest.
Als we Sint-Katelijne Waver naderen, word ik aangemoedigd met spandoeken en vlaggen. De kinderen en jongeren die op zelfredzaamheidskamp zijn in Nederland zijn in grote getallen naar Sint-Katelijne Waver afgezakt. Het is hartverwarmend. Na de afgelopen dagen lijkt het wel of ik al mijn superlatieven heb opgebruikt om mijn aankomst te beschrijven. Het was pakkend. Mijn vrouw en kinderen, mijn familie waren allemaal op de afspraak. Ook onze peter van het project Peter Vanlaet stond mij op te wachten. Wat ben ik dankbaar dat hij het peterschap van het project op zich heeft genomen. Hij trakteerde mij samen met de 150 aanwezigen op een mooi en intiem concertje.
Daarna brak het feestje los. De kinderen en jongeren vertrokken terug naar Nederland, en niet veel later heb ik van mijn hart een steen gemaakt. Ik heb het feestje op een schappelijk uur en een hoogtepunt laten verdergaan.
Wat mij vanavond getroffen heeft, is dat er opnieuw een team uit Stevoort paraat stond om vrijwillig een handje uit de mouwen te steken. Davy, Caroline, Stijn en de kinderen: jullie hebben mijn hart gestolen. Ik zal in de toekomst Stevoort nooit meer kunnen passeren zonder bij jullie te komen aankloppen.
Aan mijn broer en de familie: bedankt om vandaag te kunnen “thuis” komen, halverwege dit onvergetelijk avontuur. Bedankt iedereen! Slaapwel en tot morgen!