Vanmiddag is Mario in Maasmechelen eindelijk aan zijn avontuur kunnen beginnen. Uitgerekend op dezelfde plek aan de poort van het Nationaal Park Hoge Kempen leerde Mario en Nathalie elkaar kennen tijdens een kamp in Home Fabiola. De vonk sloeg over, en ze lieten elkaar nooit meer los, het werd de liefde van zijn leven. Symbolischer kon dit sprookje dus bijna niet beginnen. Vandaag liet zij hem wel los – gelukkig maar voor tien dagen. Natuurlijk werd er een traantje weggepinkt. Het was een ontroerend moment, alsof ik hun trouwdag mocht herbeleven. Maar dan met een intiem groepje van vrienden en supporters die vandaag waren opgedaagd. Hier en daar werd nog even een elektrische handbike uitgetest, de vliegende cameraman bracht zijn fototoestel in gereedheid, er werd nog gevideobeld naar wat trouwe thuisblijvers. Eén man liet het allemaal over zich komen. Mario straalde de rust zelve uit. Je moet het maar doen. In zijn korte mouwtjes deed hij nog even een interview met de radio. Klokslag 13h00 riep hij zijn medestappers tot de orde: “jongens, we gaan vertrekken!” Mama kreeg het even moeilijk om haar zoon te zien vertrekken. Papa zuchtte en verwoordde het treffend: “het is goed dat hij kan vertrekken nu.” Hadden zij dat 41 jaar geleden durven denken dat hun zoon vandaag deze tocht zou ondernemen? Dat hij nu al grenzen heeft verlegd, dat wisten ze wel al langer. Maar toch, 300 km voor de boeg is een helse onderneming. Het is zoals één van de broers Sel onlangs nog zei: “mijn broer is zowat de strafste mens die ik ken.” Vaar wel Mario, tot binnenkort!
Mario, het was een eer om je te ontvangen, s’avonds te mogen delen in je ervaringen van je eerste ‘sidetosidedag’ en aan het ontbijt bij te praten over je werk bij de vereniging. Je bent een inspirerend persoon! Dank je voor deze warme ontmoeting…